Dzięki badaniom prowadzonym od kilkudziesięciu lat przez zespół kierowany jeszcze do niedawna przez prof. Kazimierza Bielenina[1] wicedyrektora Muzeum Archeologicznego w Krakowie w latach 1967-1993, można obecnie z dużą dokładnością określić zasięg występowania śladów starożytnej metalurgii w Górach Świętokrzyskich. Obszar ten obejmuje północno-wschodnie przedpola tzw. Pasma Głównego, sięgając na północy po rzekę Kamienną. Od południa ograniczają go Pasma Łysogórskie i Jeleniowskie. W części wschodniej stanowiska dymarskie występują również na południowych stokach tych masywów. Dosyć czytelnie rysuje się wschodnia granica okręgu, którą wyznacza dorzecze rzeki Kamionki i górny bieg Opatówki. Na zachodzie granica występowania stanowisk dymarskich przebiega w rejonie Bodzentyna, na wschodnich stokach Pasma Klonowskiego. W konsekwencji otrzymujemy obszar o powierzchni ok. 800 km2, na którym zarejestrowano dotąd ponad 6000 stanowisk dymarskich grupujących ok. 400 tys. pieców. Nowsze badania wskazują, że wskaźniki te mogą być znacznie wyższe.

Poza tym regionem, uznawanym za właściwe centrum hutnictwa świętokrzyskiego, istnieje jeszcze kilka enklaw występowania stanowisk żużla położonych na północ od Kamiennej, w rejonie Mirca, Tychowa i Jasieńca oraz dalej na północ, nad Iłżanką. Podobną enklawą hutnictwa świętokrzyskiego są stanowiska dymarskie występujące nad Nidą, w rejonie Morawicy i Tokarni.

[1] Prof. Kazimierz Bielenin zmarł 19.11.2011. Obecnie jego pracę kontynuuje dr hab. Szymon Orzechowski – pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach we współpracy z innymi archeologami i metalurgami (por. Dymarki Świętokrzyskie/ Historia).